Het weekend was weer vol sociale verplichtingen. Op vrijdag was er allereerst de BBBQ, de Buurt BBQ, waar de mannen braaf stonden te bakken en de vrouwen de pannenkoeken bakten. Na mijn ervaringen van vorige week ging het mingelen en socializen me weer zeer goed af. Zelfs zeer geïnteresseerd staan te luisteren naar het chagrijn van de buurt, een man van rond de tweehonderdtachtig die bij de hele straat aan gaat bellen als iemand voor zijn deur geparkeerd staat en hij zijn T-Ford daar niet kwijt kan. Ook bij de nieuwe Frans-Italiaanse overbuurvrouw viel ik goed in de smaak! Op zaterdag was het feest bij mijn ex ter ere van onder andere het feit dat ze er dertien jaar geleden met een collega vandoor ging. Het was een topfeest waar ik dankbaar gebruik maakte van mijn nieuwe vaardigheden. Anke blijft natuurlijk de grenzen verleggen dus deze keer moest en zou ik gaan dansen. Echte mannen eten geen quiche en gaan zeker niet dansen dus stond ik een minuut later op de dansvloer. In mijn jonge jaren noemden we dat nog een lekker potje swingen maar dat heeft tegenwoordig weer een heel andere betekenis.
Zaterdag las ik tot mijn grote vreugde dat er van de beste, levende schrijver, Michel Houellebecq, na vijf jaar weer een nieuw boek uit is. Wel in het Frans, dus ik moet nog even wachten want mijn Frans beperkt zich tot panne gras, délicieux important en ou est le fermier. Briljant maar niet voor mensen met een zwakke maag.
In het kader van de shortbreak in New York heb ik van de week ook van alles in moeten vullen in Electronic System for Travel Authorisation oftewel ESTA. Je moet een keer of tien je paspoortnummer intikken en een aantal indringende vragen eerlijk beantwoorden. Of je bijvoorbeeld verslavende Hashish-drugs gebruikt, van plan bent om je schoenen of jezelf vol te proppen met explosieve stoffen, je last hebt van diverse SOA gerelateerde aandoeningen, zwaar gestoord bent of tijdens de tweede wereldoorlog meegedaan hebt aan de vervolging. Als spion, saboteur of terrorist kom je er natuurlijk al helemaal niet in. In de zeventiger jaren kwam je er zelfs als homosexueel niet in. In die tijd kende ik iemand die Ge heette en naar de USA wilde. We hebben hem toen als tip meegegeven om zijn naam maar tijdelijk te veranderen in Piet of Henk of zoiets. Hello, I’m Piet is toch een stuk safer dan Hello, I’m Gé.
Ik hoop wel dat het een beetje mooi weer gaat worden in New York want ik heb met Anke al veel vakanties meegemaakt met zeer slechte weersomstandigheden. Dit bericht op Nu.Nl was dan ook wat verontrustend.
 |
New York, ook Joep is er klaar voor. |
Het overkomt ons allemaal wel eens: ineens is de zomer voorbij en kom je op een doordeweekse dag tot de ontdekking dat de regenlaarsjes van een van de kids aan de te kleine kant is. Het is dan natuurlijk net geen koopavond en het kind dient de volgende dag op tijd naar school gebracht te worden. Met het schaamrood op de kaken kom je dan met je kind de klas in want zeker als Werkende Mama weet je dan dat er een soort mentale steniging gaat volgen van vooral de Vrouwelijke Leerkracht. De feminisering van de kinderopvang en het onderwijs laat diepe sporen na bij de Jongetjes en de Werkende Mama. Zoals al eerder aangegeven hebben nu zo’n beetje alle jongetjes op de basisschool één of meerdere stoornissen. Daarnaast vindt er een fundamentele karaktermoord op de Werkende Mama plaats. Er zijn namelijk grofweg vier basistypes te herkennen.
De Oer Mama
De Oer Mama en haar kinderen zien er altijd fris en verzorgd uit. Haar kinderen dragen de meest actuele laarsjes want de Oer Mama ziet de bui altijd al van verre aankomen. De banaantjes zitten in een keurige gele design dildo, de bammetjes in hippe trommeltjes met allerlei slimme en functionele vakjes en het drinken is driedubbel geïsoleerde, fleurige, ultraschone bekertjes. Alles natuurlijk voorzien van keurige labeltjes uit de Dymo en in een handig, vrolijk rugzakje. Op de ouderavonden zijn ze te herkennen aan hun notitieblokjes waarin ze in een keurig handschrift alles netjes notuleren.
De Werkende Papa.
De Werkende Papa loopt voortdurend op zijn horloge te kijken of is aan het bellen met zijn gsm. Soms zit het eten in een plastic tasje omdat het rugzakje kwijt is en moet de juffrouw de geplette banaan van de broodtrommel schrappen. De kinderen zijn soms ook niet echt op het weer gekleed en sandaaltjes zijn natuurlijk niet echt handig als het zo hard regent. Maar het wordt hem vergeven want het is eigenlijk de schuld van de Werkende Mama die te beroerd is om een half uur eerder op te staan om de rugzakjes in orde te maken en de juiste kleren en schoenen klaar te zetten.
De Niet Werkende Papa
De Niet Werkende Papa heeft alle tijd, is vaak ongeschoren en loopt een beetje te kletsen en te flirten met de leukste Mama’s. Ook bij hem gaat er van alles mis qua aankleding en fouragering van de kinderen maar ook hem wordt het vergeven. Het ligt aan zijn Werkende Vrouw die haar eigen carrière belangrijker vindt dan het welzijn van haar man en kinderen en te beroerd is om een half uur eerder op te staan om de rugzakjes in orde te maken en de juiste kleren en schoenen klaar te zetten.
De Werkende Mama
De Werkende Mama loopt ook voortdurend op haar horloge te kijken maar ze belt niet. Haar kinderen zijn er over het algemeen schoon en verzorgd uit maar soms krijgt ze het niet voor elkaar om haar zorgtaken en werk tot in de uiterste puntjes te regelen. Dan is er eens een spijkerbroekje niet gestreken of stuurt ze haar kinderen in te knellende laarjes naar school. En dan is de wraak van haar zorgend zusters zoet en wordt ze vakkundig psychisch gelyncht.
Kortom laat ze nou maar eens les gaan geven. Joep gaat nu naar groep drie en gaat nu leren rekenen, schrijven en lezen. Omdat we vooral veel vertrouwen hebben in onze eigen didactische vaardigheden gaan we daarbij ook zelf actief participeren. We hebben nu thuis de Levende Leesplank.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten