SvZ week 38 2010

Ook dit weekend was weer vol sociale verplichtingen met onder andere een kennismakingsborrel met de nieuwe overburen en een feest bij de buren van de buren van de buren van ongeveer de overburen. De zondag stond echter in het teken van politiek incorrecte gedrag. Dat zat zo.

Op zaterdag gaan Joep en ik altijd boodschappen doen bij de geheime Albert Heijn op de Terheijdse weg. Je kunt er altijd zonder stress parkeren Voor de deur zit een altijd vrolijke, tandeloze  muzikant op zijn accordeon te spelen en Joep vindt hem behoorlijk angstaanjagend. Altijd een rielekst begin van het weekend.

Maar daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben maar over mijn politiek volstrekt incorrect gedrag Op weg naar de Geheime Albert Heijn kwamen we langs het Chasséveld en daar stond een circus. Ik realiseerde me dat Joep nog nooit bij een circus geweest was, tenminste dat dacht ik. Er was dus geen ontkomen aan: zondag naar het circus. Bij naspeuringen op het Internet bleek het betreffende circus Belly Wien niet zo’n beste reputatie te hebben. De unieke USP bleek vooral te bestaan uit een groot aantal acts met heuse wilde dieren en mensen die bij het circus kwamen protesteren tegen al deze wreedheden. En uiteraard vind ik dat ook.

Gelukkig werd ik beschermd door de allernieuwste aftershave die mannen behoedt tegen voortijdige zweetlozing zodat ik de eventuele actievoerders okselfris van repliek zou kunnen dienen. Het was gelukkig niet nodig. De circustent had drie zeer vaag herkenbare rangen die ook nog eens afhankelijk van de kaartverkoop zeer flexibele afgebakend werden.

Vooral de dierenacts waren inderdaad van een fenomenaal niveau. Zes paarden die een minuut of vijf door de piste draafden in krankzinnig ingewikkelde patronen, zes zebra’s die ons vijf minuten lang in vervoering brachten met hun bovenwereldse beheersing van het groepsgewijs rondrennen, zes door Mike de Boer gestylde kamelen die op een ingenieuze wijze door elkaar sjokten, twee olifanten die even naar binnen sprintten om een handstand te maken, zes schattige hondjes die een minuut of tien op allerlei manieren door een hoepel aan het springen waren, zes lama’s die vijf minuten lang al kauwgomknauwend hun baantjes door de piste trokken en zelfs een giraffe die vooral heel lang was en heel erg goed bananen kon eten. Maar het hoogtepunt waren de Siberische tijgers. Bij deze act was het vooral duidelijk dat de gemiddelde dompteur qua intelligentie over het algemeen onderdoet voor de  beesten die hij van de ene kruk naar de andere laat springen. De dompteur zag eruit als Mel Gibson na een lobotomie en was vermoedelijke de vader van tachtig procent percent van het personeel onder de vijf-en-twintig. Al met al behoorlijk saai allemaal en dat de wilde dieren voor dit soort flauwekul uit de vrije natuur gehaald worden maakt het allemaal nog veel schrijnender.

Natuurlijk was er ook de nodige humor waar Joep zo om moest lachen dat ik een DNA-test overweeg en Joep’s favoriet een schaar geklede mevrouw die aan wat lappen door de piste zweefde. Tja de pubertijd verschuift zachtjesaan richting peuterspeelzaal. In de pauze mocht je voor tien euro op de foto met een schattig babytijgertje. Mooi businessmodel waarin een van de scheelste stalknechten met een waardeloze digitale camera een zwaar onderbelichte foto maakt van de kleine met de tijger die dan vervolgens vliegensvlug geprint wordt met een printer van de Zeeman op fotopapier van de Wibra.

New York

Om eens goed voor te bereiden op onze reis naar New York had ik een film gehuurd bij de Bieb met de veelbelovende titel Sinecdoche New York. Ik had gehoopt op een fel realistische drama over het het artiestenleven in het contemporaine New York. Helaas, het heeft ons twee avonden gekost om ons er door heen te worstelen. Om niet al te stom over te komen zei ik zo af en toe “Aparte film, he?” of “ Hoe kun je zoiets verzinnen.” In mijn jonge jaren heb ik heel veel vage films gezien, er is in Frankrijk zelfs een hele stroming naar vernoemd. Deze film is echter Een brug te ver of zo. Om jullie een idee te geven wat mijn smaak even mijn top tien:

Betty Blue

The Big Lebowski

The Godfathers

Apocalypse Now

Taxidriver

Novecento

Gladiator

The Right Stuff

Pulp Fiction

The Last Tycoon

We hebben al een heel programma uitgestippeld in New York met onder andere een avond naar de Village Vangueard een beroemde Jazzclub waar John Coltrane (de favoriete muzikant van privé dectective Martin Rasker; vandaar)  zijn carrière gestart is en waar volgende week zijn zoon optreedt.

Ook hebben we ruimte gereserveerd voor het shoppen. Het schijnt dat je dan vooral Abercrombie & Fitch moet gaan kopen. Persoonlijk vind ik het er niet uitzien van die mannen met T-shirts waarop ze met megaletters reclame lopen te maken en hip te wezen. Een logo hoort een bescheiden omvang te hebben. Je ziet dat ook veel in Laren vans die gasten in zo’n trui met een levensgrote polospelers strakke roze broeken en kniehoge homolaarzen. En natuurlijk kopen we SillyBandz, de rage van november!

SvZ week 37 2010

Het weekend was weer vol sociale verplichtingen. Op vrijdag was er allereerst de BBBQ, de Buurt BBQ, waar de mannen braaf stonden te bakken en de vrouwen de pannenkoeken bakten. Na mijn ervaringen van vorige week ging het mingelen en socializen me weer zeer goed af. Zelfs zeer geïnteresseerd staan te luisteren naar het chagrijn van de buurt, een man van rond de tweehonderdtachtig die bij de hele straat aan gaat bellen als iemand voor zijn deur geparkeerd staat en hij zijn T-Ford daar niet kwijt kan. Ook bij de nieuwe Frans-Italiaanse overbuurvrouw viel ik goed in de smaak! Op zaterdag was het feest bij mijn ex ter ere van onder andere het feit dat ze er dertien jaar geleden met een collega vandoor ging. Het was een topfeest waar ik dankbaar gebruik maakte van mijn nieuwe vaardigheden. Anke blijft natuurlijk de grenzen verleggen dus deze keer moest en zou ik gaan dansen. Echte mannen eten geen quiche en gaan zeker niet dansen dus stond ik een minuut later op de dansvloer. In mijn jonge jaren noemden we dat nog een lekker potje swingen maar dat heeft tegenwoordig weer een heel andere betekenis.

Zaterdag las ik tot mijn grote vreugde dat er van de beste, levende schrijver, Michel Houellebecq, na vijf jaar weer een nieuw boek uit is. Wel in het Frans, dus ik moet nog even wachten want mijn Frans beperkt zich tot panne gras, délicieux important en ou est le fermier. Briljant maar niet voor mensen met een zwakke maag.

In het kader van de shortbreak in New York heb ik van de week ook van alles in moeten vullen in Electronic System for Travel Authorisation oftewel ESTA. Je moet een keer of tien je paspoortnummer intikken en een aantal indringende vragen eerlijk beantwoorden. Of je bijvoorbeeld verslavende Hashish-drugs gebruikt, van plan bent om je schoenen of jezelf vol te proppen met explosieve stoffen, je last hebt van diverse SOA gerelateerde aandoeningen, zwaar gestoord bent of tijdens de tweede wereldoorlog meegedaan hebt aan de vervolging. Als spion, saboteur of terrorist kom je er natuurlijk al helemaal niet in. In de zeventiger jaren kwam je er zelfs als homosexueel niet in. In die tijd kende ik iemand die Ge heette en naar de USA wilde. We hebben hem toen als tip meegegeven om zijn naam maar tijdelijk te veranderen in Piet of Henk of zoiets. Hello, I’m Piet is toch een stuk safer dan Hello, I’m Gé.

Ik hoop wel dat het een beetje mooi weer gaat worden in New York want ik heb met Anke al veel vakanties meegemaakt met zeer slechte weersomstandigheden. Dit bericht op Nu.Nl was dan ook wat verontrustend.



New York, ook Joep is er klaar voor.

Knellende Laarsjes

Het overkomt ons allemaal wel eens: ineens is de zomer voorbij en kom je op een doordeweekse dag tot de ontdekking dat de regenlaarsjes van een van de kids aan de te kleine kant is. Het is dan natuurlijk net geen koopavond en het kind dient de volgende dag op tijd naar school gebracht te worden. Met het schaamrood op de kaken kom je dan met je kind de klas in want zeker als Werkende Mama  weet je dan dat er een soort mentale steniging gaat volgen van vooral de Vrouwelijke Leerkracht. De feminisering van de kinderopvang en het onderwijs laat diepe sporen na bij  de Jongetjes en de Werkende Mama. Zoals al eerder aangegeven hebben nu zo’n beetje alle jongetjes op de basisschool één of meerdere stoornissen. Daarnaast vindt er een fundamentele karaktermoord op de Werkende Mama plaats. Er zijn namelijk grofweg vier basistypes te herkennen.

De Oer Mama

De Oer Mama en haar kinderen zien er altijd fris en verzorgd uit. Haar kinderen dragen de meest actuele laarsjes want de Oer Mama ziet de bui altijd al van verre aankomen. De banaantjes zitten in een keurige gele design dildo, de bammetjes in hippe trommeltjes met allerlei slimme en functionele vakjes en het drinken is driedubbel geïsoleerde, fleurige, ultraschone bekertjes. Alles natuurlijk voorzien van keurige labeltjes uit de Dymo en in een handig, vrolijk rugzakje. Op de ouderavonden zijn ze te herkennen aan hun notitieblokjes waarin ze in een keurig handschrift alles netjes notuleren.

De Werkende Papa.

De Werkende Papa loopt voortdurend op zijn horloge te kijken of is aan het bellen met zijn gsm. Soms zit het eten in een plastic tasje omdat het rugzakje kwijt is en moet de juffrouw de geplette banaan van de broodtrommel schrappen.  De kinderen zijn soms ook niet echt op het weer gekleed en sandaaltjes zijn natuurlijk niet echt handig als het zo hard regent. Maar het wordt hem vergeven want het is eigenlijk de schuld van de Werkende Mama die te beroerd is om een half uur eerder op te staan om de rugzakjes in orde te maken en de juiste kleren en schoenen klaar te zetten.

De Niet Werkende Papa

De Niet Werkende Papa heeft alle tijd, is vaak ongeschoren en loopt een beetje te kletsen en te flirten met de leukste Mama’s. Ook bij hem gaat er van alles mis qua aankleding en fouragering van de kinderen maar ook hem wordt het vergeven. Het ligt aan zijn Werkende Vrouw die haar eigen carrière belangrijker vindt dan het welzijn van haar man en kinderen en te beroerd is om een half uur eerder op te staan om de rugzakjes in orde te maken en de juiste kleren en schoenen klaar te zetten.

De Werkende Mama

De Werkende Mama loopt ook voortdurend op haar horloge te kijken maar ze belt niet. Haar kinderen zijn er over het algemeen schoon en verzorgd uit maar soms krijgt ze het niet voor elkaar om haar zorgtaken en werk tot in de uiterste puntjes te regelen. Dan is er eens een spijkerbroekje niet gestreken of stuurt ze haar kinderen in te knellende laarjes naar school. En dan is de wraak van haar zorgend zusters zoet en wordt ze vakkundig psychisch gelyncht.

Kortom laat ze nou maar eens les gaan geven. Joep gaat nu naar groep drie en gaat nu leren rekenen, schrijven en lezen. Omdat we vooral veel vertrouwen hebben in onze eigen didactische vaardigheden gaan we daarbij ook zelf actief participeren. We hebben nu thuis de Levende Leesplank.

SvZ week 36 2010

Hij begon weer goed de week na een fantastisch weekend met veel activiteiten in en rond Breda. Er zijn zelfs zoveel activiteiten in Breda dat de politie het een beetje beu aan het worden is. Enfin, op vrijdagavond stond ik in het Ginneken op de braderie rielekst tussen ongeveer tien buurvrouwen met een glaasje bier en een flinke sigaar bij Ome Jan naar een goed stuk muziek te luisteren en keiblij dat ik even niks hoefde te zeggen of naar iemand hoefde te luisteren. Maar dat was achteraf niet goed want volgens Anke had ik niet gemingeld en gesocialized. Verbeterpunt voor mij dus.

Op zaterdag met Joep naar de Beekse Bergen want er moest voor 50 man gecaterd worden in de keuken. Het weer was prachtig en de roofvogelshow zo spectaculair dat we twee keer geweest zijn. Het hoogtepunt was wel de grote finale waarin de dwarsgekapte, geelgeruite doodfhoofdmonnikskapkalkoengieren en de voorgeboorde, groengestreepte rotsblokarenden langs de gillende dameshoofden suisden.

Op zondag met Joep op de fiets naar oma in Belgie (20 kilometer op en neer) en ’s middags naar de afsluitende festiviteiten van de braderie met veel bekende Nederlanders zoals Pierre van Hooijdonk, die geen feestje in Breda overslaat. Donny van Popstars maar die was met zijn broer dus kon je niet zien wie Donny was en Aukje van Ginneken die overigens ook in hetzelfde resort aanwezig was als Marco Borsato waar ik vorige week over berichtte; maar dan twee jaar eerder en voor haar boobjob.

Lauren en Aukje

Mare, met schaafwond van het verkeerd achterover duiken, en Aukje

Deze keer goed gemingeld met de buurvrouwen en geruime tijd geïnteresseerd staan luisteren naar een spannend verhaal van de schuinoverbuurvrouw. Anke was zeer tevreden over mijn betrokkenheid.

Persoonlijk haat ik Disneyland Parijs. Dit was op dag twee; er zijn maar weinig foto’s waar ik zo chagrijnig op sta.

Back to School

De vakantie duurde voor Joep net even te lang. Een paar weken geleden stond hij ondersteboven op de bank naar de televisie te kijken, zuchtte en zei: “Papa, ik verveel mij.”  

Het was een echte ontdekking en een van die mijlpalen op weg naar de volwassenheid zoals er achter komen dat Sinterklaas niet bestaat. Mooi is dat: wat hij aan teveel aan tijd heeft kom ik te kort. Ik zou me ook best een tijdje willen vervelen. Ook daarover is uiteraard een uitvoerig onderzoek gedaan waarop iemand gepromoveerd is:

http://publishing.eur.nl/ir/repub/asset/8734/Uit%20verveling%20-%20proefschrifted.pdf

Maar de verveling is gelukkig voorlopig voorbij. Joep is deze week begonnen in groep drie waar hij gaat leren lezen,schrijven en rekenen. En dan is het  nu op naar de Cito toets. Vanaf groep zes ga ik Joep voor de zekerheid zelf leren rekenen want de modale Pabo student haalt bij het afstuderen het niveau van de matige rekenaars van groep acht bij lange na niet. Qua taal ga ik nu al beginnen. Hij heeft deze week al twee woorden geleerd: een en maar. Morgen gaan we samen aan de slag met en wat uitdagender woord: desoxyribonucleïnezuur.

SvZ week 35 2010

Het is weer vrijdag tijd om terug te blikken op de afgelopen week.

Wat vooral opviel was het grote aantal VBN-ers (voorheen bekende nederlanders) dat naar het Grote Vooronder vertrokken is: Conny Stuart, Ton van Duinhoven en erkend drankorgel en sigarenliefhebber Jean Nelissen. Triest, maar nog veel triester is het lot van de OBN-er (de onbekende bekende Nederlander): ergens ken je die kop van maar waarvan en laat staan dat je zijn/haar naam weet. Deze tragiek heb ik zelf een keer kunnen zien toen we met de hele familie kerst aan het vieren waren op Curaçao. We logeerden in hetzelfde resort als Marco Borsato en zo rond de borreltijd zat het halve resort rond het zwembad net te doen of ze Marco en Leontien helemaal niet zagen. Maar er was ook een of andere mijnheer met lang haar en een baard die graag herkend wilde worden. Gelukkig keken mijn dochters naar de Lama’s en ze dachten dat het heel misschien wel iemand van de Lama’s zou kunnen zijn, eventueel misschien. Gedurende de week werd hij steeds wanhopiger en probeerde door middel van langdurig oogcontact een zweem van herkenning op te wekken. Het kost je wat moeite maar het is een fijn gevoel om dan tijdens zo’n oogcontact niet de controle te verliezen maar dwars door de OBN-er heen te kijken.

De mevrouw met de door Leeco goedgekeurde uiteraard witte pet en de doorzichtige, ook witte , vitrage om haar billen is mevrouw Borsato. Daarnaast dochter Mare, Marco,  dochter Lauren en nichtje Eline. Uiterst rechts ziet je nog net hoe Tom Cruise zijn ogen uit zijn kop ligt te vervelen.